เรื่องเล่า ความคิดถึง

...รถบรรทุกคันนึง ขับมานานมาก 
เวลาผ่านไป ความคิดถึงก็มากขึ้นตามลำดับ...มากขึ้น...มากขึ้น และมากขึ้น จนเต็มคันรถ....

เลยหลังคารถออกมา...
ถึงแม้หนทางจะยาวไกล ฝนจะตก ฟ้าจะร้องหนัก ถึงจะหนัก...
แต่เจ้าของไม่เคยเลย...ที่จะปล่อยให้ความคิดถึง ร่วงหล่นเลยสักความคิดถึง...
จนรถบรรทุกคันนี้ ได้มาเจออุโมงค์ใหญ่ แต่เพดานต่ำ...แค่ผ่านอุโมงค์ เจ้าของรถก็จะได้ไปส่งความคิดถึง อันมหาศาลให้กับเธอคนนั้น...
แต่อุโมงค์มันต่ำ...ต่ำกว่ากองแห่งความคิดถึงเพียง 1 นิ้ว..แค่หยิบเอาเศษเสี้ยว ความคิดถึงนั้น...ออกไป สัก 1 นิ้ว เจ้าของรถก็จะได้เจอเธอคนนั้นดังใจหมาย...
แต่เขาไม่ยอม ไม่ยอมแม้แต่ จะเอาความคิดถึงออกไปสักนิดเดียว เพราะเขารู้ดีว่า มันมีค่าสักเพียงใด

       หนทางอีกแค่ ระยะทางอุโมงค์...300 เมตร...แต่เขากลับไปไม่ได้...
เขาจะทำยังไง...
จะขน 2 รอบหรือ? 
แล้วมันหล่นไประหว่างทางหรือ ไม่?
เขาจะไปได้อย่างไร ถ้าไม่เอากองแห่งความคิดถึงออกไป?

เขาคนนั้นได้ตัดสินใจที่จะปล่อยยางของรถลงล้อละ 1 นิ้ว
ถึงแม้ว่าจะวิ่งช้าลง...ทำให้ถึงที่หมายช้าขึ้น...
แต่ความมั่นคง...ที่มีจุดหมายปลายทาง...ถึงแม้ว่า จะใช้เวลานาน...
เขาก็พร้อมที่จะเผชิญ...ที่จะรอ จนกว่า เจอเธอ...
ดีกว่าที่จะทิ้งความคิดถึงที่มีต่อ เธอคนนั้นออกไป...แม้แต่...เสี้ยวหนึ่งก็ตาม